Intussen moet ze al zestien jaar lang van alles van zichzelf, sinds de geboorte van haar dochter.
Haar dochter heeft een verstandelijke beperking. Nu zij eindelijk op haar plek zit bij een fijne opvang, komt er voor haar als moeder ruimte om adem te halen. Waar ze dacht nu zelf vooruit te kunnen, is ze ingestort. Dat neemt ze zichzelf ook nog eens kwalijk. Ook omdat ze zó klaar is met alles.
Onbewuste gevangenschap
Al zestien jaar zet ze zichzelf op de tweede, of zelfs derde of vierde plaats. Eerst zorgt ze voor haar dochter, en voor haar gezin. Ze staat altijd ‘aan’, vindt het moeilijk om haar dochter aan de zorgen van anderen over te laten. “Ik voel me meer op mijn gemak als ik het zelf doe”, zegt ze. Ze is steeds maar doorgegaan, niet alleen thuis maar ook op haar werk.
Ze realiseert zich hoe verweven ze is met haar dochter. “Het is soms zo verstikkend, ik heb het gevoel dat ik geen kant op kan, dat ik gevangen zit”, snikt ze. Ze heeft zichzelf verstikt door haar leven om haar dochter heen te bouwen. Uit liefde voor haar oudste kind, heeft ze haar vrijheid opgegeven.
Met de paplepel ingegoten
Die vrijheid heeft ze niet zestien jaar geleden, maar 46 jaar geleden al opgegeven. Toen uit liefde voor haar ouders en broertjes. Zij zorgde voor hen, omdat er anders niemand was. Zij ging op haar vijfde alleen naar school, omdat ze niet steeds te laat wilde komen. Ze wilde hetzelfde zijn als andere kinderen in de klas.
Er was echter niemand die zag wat ze deed, niemand die háár zag. In de hoop wél aandacht van haar moeder te krijgen, ging ze zichzelf steeds méér taken opleggen. En zo kwamen ‘moeten’ en strengheid in haar jonge leven.
Ze droeg véél te grote schoenen voor een meisje van zes.
“Ik hoef het niet altijd te doen”
Nu ze begrijpt waarom ze altijd ‘aan’ staat en zich schuldig voelt, oefent ze om iets juist eens niet te doen. En, hoe ongemakkelijk het ook is, het écht te laten. Het helpt om steeds te zien dat ze het uit liefde heeft gedaan, zowel vroeger als nu.
Ze rouwt om wat ze vroeger zelf heeft gemist: de onvoorwaardelijke liefde waar ze als kind wel recht op had. Een moeder die echt naar haar luisterde en een vader die vroeg hoe het met haar ging. Vanuit haar grote hart leert ze nu om ‘ja’ te zeggen tegen zichzelf. En ‘ja’ te zeggen tegen het jarenlang weggestopte verdriet over de beperking van haar dochter die nooit het leven zal leiden dat zij als moeder voor ogen had.
Er komt ademruimte, ook voor haar dochter en de andere gezinsleden. De verstikkende liefde krijgt langzaam meer lucht.
Meer weten over rouw, trauma en burn-out?
Heb je een vraag over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk, burn-out of ingrijpende gebeurtenissen in het verleden? Bel 06-12949654 of mail info@brightblue-coaching.nl. Begeleiding wordt deels vergoed door bijna alle Nederlandse zorgverzekeraars.
Wil je als coach zelf mensen in rouw begeleiden? Kijk op www.brightblue-coaching.nl voor trainingen.
Jeanne van Mierlo
Rouw- en traumatherapeut
